Autor podejmuje refleksję nad kontrowersyjną w ostatnim czasie sprawą polskiej pamięci zbiorowej z perspektywy osobistej, uwzględniając różne konfliktowe dyskursy pamięci, kształtujące kolektywny aspekt tożsamości (zgodnie z logiką modelu pamięci wielokierunkowej). W polu uwagi tej refleksji znajduje się szczególnie pamięć Zagłady Żydów polskich, jej elementów wypieranych ze świadomości społecznej i nieobecnych w bezpośrednim przekazie transgeneracyjnym oraz powracających w „zmediatyzowanym” dyskursie publicznym, tworzących swego rodzaju „protezę pamięci”, którą można jedynie przyjąć bezkrytycznie, bądź ponownie jej zaprzeczyć. Inspirację dla autora stanowiły prace na temat polskiej dyskusji wokół Zagłady na temat pamięci zbiorowej, a także psychoanalityczna refleksja nad relacją Ja-Inny . Zjawisko zaprzeczania udziałowi Polaków w Zagładzie Żydów rozumiane jest przede wszystkim przez pryzmat koncepcji socjologicznych, m.in. „eksterioryzacji zła” i „wewnętrznej orientalizacji”, a także koncepcji psychoanalitycznej „wewnętrznego rasizmu”, nieświadomej konstelacji mechanizmów obronnych, stanowiącej naturalny rdzeń osobowości kształtujący nasz nieufny stosunek do Innego. Praca ma charakter poglądowy; jest wyrazem przekonania autora, że psychoterapeuci powinni podejmować refleksję, a także dyskusję na temat trudnych zjawisk społecznych, których − jako obywatele − są także uczestnikami.