Niniejsza analiza jest efektem przygotowań do uzyskania dyplomu psychoterapeuty diady rodzic–dziecko w nurcie psychoanalitycznym w School of Infant Mental Health w Londynie. Psychoterapia diady rodzic–dziecko (dotyczy małych dzieci, do 5 roku życia) zaczyna raczkować w Polsce. Pierwsze lata po narodzinach dziecka stanowią okres krytyczny dla rodzica — nierozwiązane wcześniej konflikty wewnętrzne, traumatyczne wydarzenia lub relacje przypominają o sobie w postaci, tzw. „duchów z przeszłości”. Do gabinetu psychoterapeutycznego często sprowadza rodzica problem u dziecka, m.in. napady złości, nieukojony płacz, trudności w nawiązywaniu kontaktu. W pracy przedstawiony zostanie roczny proces psychoanalitycznej terapii diady (mama i dziecko), która doświadczyła przemocy ze strony ojca dziecka, jednak to napady złości u dziecka i jego „nieposłuszeństwo” były przyczyną zgłoszenia. Opisuje, jak wczesne traumatyczne doświadczenia zakłócają normatywny rozwój dziecka, a co ważniejsze — więź z głównym opiekunem. Przedstawia metody pracy psychoterapii diady i wskazuje na psychoanalityczne sposoby rozumienia trudności doświadczanych przez dziecko. Opis stanowi przykład międzypokoleniowego przekazywania w rodzinie wzorców relacji opartych na przemocy.