Celem niniejszego artykułu jest prezentacja przebiegu oraz efektów indywidualnej psychoterapii pacjenta uzależnionego od substancji psychoaktywnych przeprowadzonej w zakładzie karnym. Leczenie opierało się na założeniach analizy egzystencjalnej (Frankl, Längle) i jest pierwszym w Polsce przypadkiem zastosowania tej metody w warunkach izolacji więziennej. Skupiała się wokół problematyki uzależnienia oraz czterech fundamentalnych motywacji egzystencjalnych. Ważnym czynnikiem warunkującym efektywność leczenia była pełna akceptacji, docenienia i empatii relacja terapeutyczna. Uzyskane wyniki okazały się trwałe: po siedmiu latach od zakończenia terapii były pacjent utrzymuje abstynencję od substancji psychoaktywnych i nie wchodzi w konflikty z prawem. Żyje w zgodzie z autentycznymi dla niego wartościami i doświadcza życiowego spełnienia. Analiza prezentowanego przypadku wskazuje, że z uwagi na możliwość kompleksowej pracy nad całokształtem psychologicznych i duchowych problemów pacjenta oraz centralną rolę relacji terapeutycznej i zachodzącego w niej spotkania, analiza egzystencjalna jest adekwatną metodą w stosunku do specyficznych potrzeb więźniów ze zdiagnozowanym uzależnieniem i może stać się skutecznym narzędziem w ich resocjalizacji.